Om 6.00 stond de wekker. Gelukkig ben ik de vorige avond vroeg naar bed gegaan en ben ik erg snel in slaap gevallen. Ik voelde me prima in de ochtend. Na een goed ontbijt van een bord brinta, een bord cornflakes en wat fruit, om 7.00 aangereden richting Arnhem. Rond 8.15 kwamen we aan. We konden 50 meter van de start finish parkeren. Dat is het voordeel van op tijd zijn. Om half 9 het stuurbord en de mylaps pro chip opgehaald. Terwijl ik aan het wachten was in de rij die stond voor de balie merkte ik dat de zenuwen aardig begonnen op te spelen. Zou ik het geweld bij kunnen houden? Hoe zou de start gaan? Zou het materiaal het heel houden?
Om half 10 was de start. Daarvoor wat warm gereden en de eerste klim verkend. Daardoor werd ik iets geruster. Een lange klim die steeds wat steiler gaat lopen. Met de training van een week ervoor op de kuitenberg, eyserbosweg, vaalserberg en alle andere bekende klimmen uit de amstelgoldrace had ik het klimmen nog aardig in de benen.
Met startnummer 221 sta je dus echt bijna achteraan. Nog 20 man achter me en mijn doelstelling van die dag was om die 20 achter me te houden. Een bescheiden doelstelling, maar je wordt ook bescheiden als je alleen maar carbon om je heen ziet en je zelf op een fiets zit die gemiddeld zo?n 5 kilo zwaarder is dan dat carbon.
Na de start gelijk de turbo erop gezet, mijn benen voelde goed. Een brede asfaltweg, maar nog steeds niet breed genoeg om vlot te passeren. De stoep op, 150 man inhalen op de eerste klim. Bij de eerste fuik zat ik al goed van voren. Niet af hoeven stappen maar op het kleinste blad stapvoets het evenwicht behouden. Nu de beginsnelheid volhouden. Doodgaan. Oververhitting. Denken aan afstappen. Zomaar een paar kreten die in me opkwamen tijdens die eerste ronde. De tweede ronde nam ik me voor om in het wiel te gaan zitten, wat overigens een prima wiel was, en aan te haken bij inhalers. In deze ronde wat hersteld en nog wat na aan het hijgen van de eerste ronde. De trapjes kwamen echt als een verrassing. Maar het ritme van het gerammel op de traptreden, daar ga je harder van fietsen.
In de tweede ronde kwam ik in een afdaling op volle snelheid in de problemen. Mijn achterwiel gleed weg en stond haaks op de richting waar ik naartoe ging. Ik gleed onderuit. Klikte mijn schoen uit mijn pedaal en kon met bijstappen nog net voorkomen dat ik zou vallen. Met deze reddingspoging heb ik vooral degene die op 10 cm achter me zat gelukkig gemaakt anders had die toch een aardige hindernis te nemen.
In het begin van de derde ronde had ik bij het schakelen naar mijn kleinste blad een chainsuck. Gelukkig bovenaan een klim. Snel afgestapt, tegen mijn pedaal aan getrapt en de ketting liep weer vrij. Mijn groep was ik kwijt. In de afdaling met heel wat lef afgedaald, met momenten waarop de lef het overwon van de wijsheid. Onderaan de afdaling had ik de groep weer bijgehaald en kon in het wiel aan de volgende klim beginnen. Een chainsuck haalt je wel uit je ritme en laat je vloeken. Uiteindelijk heb ik dit gevoel van me af gezet, kwam ik in mijn ritme en kreeg ik het gevoel dat ik hersteld was van de eerste ronde. Op dit tempo zou ik zelfs nog een versnelling in huis hebben in de laatste twee rondes.
In de vierde ronde kwam ik langs Ruud, vloekte de chainsuck nog even van me af en ging met frisse moed verder. Ik had me net voorgenomen om het kleinste blad niet meer te gebruiken en nu op kracht te gaan klimmen. Een goed voornemen totdat: ik de volgende chainsuck had. Zelfde verhaal, ertussenuit getrapt en weer verder. Nu merkte ik echter dat de ketting getordeert was en daarom uit zichzelf ging schakelen. Niet verder mee te fietsen. Fiets omgedraaid en terug naar Ruud gelopen. Einde verhaal na 3,5 ronde.
Alles bij elkaar een hele mooie wedstrijd. Ik had het gevoel dat mijn benen erg goed waren en ik kon vlot mee. Op het moment van uitvallen had ik zo?n 50 man voor me en dat waren elite, masters en amateurs. Allemaal licentierijders dus. Jammer om het met materiaalpech op te moeten geven. Een wedstrijd niet uitrijden is een grote faal, maar door het tempo van de eerste rondes was het ook weer geen 100% faal. Weer veel geleerd en misschien het belangrijkste nog; erachter gekomen dat wedstrijd rijden een geniale bezigheid is die me ook niet slecht afgaat.
