Bergrace off the road Oosterbeek: 19 Juni 2011
Ruud



Zondag ochtend kwart voor 6. Mijn wekker melde me subtiel dat het tijd was om wakker te worden en me klaar te maken voor de 150 minuten race in Oosterbeek. Toch kon ik het niet laten om mijn wekker nog ??n keer af te drukken. 10 minuten later ging het sein dat het toch echt tijd werd. Slaperig dat ik nog was toch maar mijn fietsbroek aangetrokken, hartslag meter omgedaan en me voorzien van een zweetshirt. Op naar een stevig ontbijt! Bart was al druk het brood voor die dag aan het smeren. Met een volle maag de fietsen en kleding achter in de auto geladen en om 7 uur begon onze reis naar het noorden.

We waren weer lekker vroeg op de plaats van bestemming. Locatie Mari?ndaal in Oosterbeek was vandaag het toneel van de 3de bergrace van dit jaar. Voor mij was het de eerste bergrace uit de reeks van 4 omdat ik in Arnhem niet fit was en bij Wageningen nog niet wist van het bestaan van de Bergraces. Daarnaast was Oosterbeek ook meteen mijn eerste echte wedstrijd. Ik had in januari van dit jaar al wel de MTB cyclo Classique in t’zand van Alphen gereden. Maar deze berg race was wel even andere koek. Want na weken heerlijk weer te hebben gehad stond deze wedstrijddag in het teken van regen. Heel veel regen! En in combinatie met het vele klimwerk zou dat de wedstrijd erg pittig gaan maken.

Meteen maar als een van de eerste onze start nummers opgehaald en aan de fietsen bevestigd. Nummer 114 voor mij en 113 voor Bart. Vervolgens samen de eerste startklim even op rustig tempo opgereden. Maar pfff… wat voelde die korte klim al zwaar voor de benen. Na een stukje van het parcours verkent te hebben snel terug naar de auto gereden om onze bidon krat op te halen en op een strategische plaats in de grond te slaan. Om daarna snel door te gaan na het start vak.

Om half 10 werd nog even kort verteld wat de bedoeling was. Na de start klim zouden we direct links af gaan om vervolgens de startklim nog een keer te nemen en het parcours op te gaan. Even snel de GoPro camera aangezet en Bart succes gewenst. 5 over half 10 ging was het startschot gelost en de renners vertrokken. Ik had me voorgenomen de eerste ronde vol van start te gaan en zo mogelijk wat plaatsen te pakken. De start ging goed, de klim iets minder. Gelukkig had ik daar niet alleen last van en ging het tempo snel omlaag toen een stijging percentage van tegen de 20% werd bereikt. Snel de bocht door naar beneden om de klim nogmaals te pakken en het parcours op te schieten. Zelfs mijn hardslag meter was tijdens deze twee klimmen van streek en gaf slechts 140 slagen aan. Ik zat toch echt op mijn max. te trappen!?!

Halve wegen de eerste ronden was de hoeveelheid toegepaste lint net iets te weinig en reden we massaal verkeer. Als schapen achterelkaar de berg af. Maar we moeten hier toch rechtsaf? En dat was toen al te laat. Allemaal omdraaien dan maar en weer de route op! Niet bepaald goed voor de flow. Maar dat mocht de pret niet drukken. Op naar deel twee van mijn planning. Een rijder uitzoeken en me in zijn achterwiel vastbijten. Het wiel van Eric Kuijt (Oxyin racing team) was het haasje. Bij een paar klimmetje moest ik wat extra aan zetten om zijn wiel te behouden. Maar in de afdalingen maakt ik met mijn fully dat weer goed ik heb bijna twee ronden het zijn wiel kunnen houden. Tot het moment waar ik bang voor was. Op de enige loopklim in het parcours schoot de kramp in mijn beide bovenbenen. Auw!! Erik was weg, en ik moest diep gaan om de kramp te kunnen verbijten. Had ik dan toch meer moeten eten? zitten de kilometers me tegen.. ik wist het niet. Maar zeer deed het wel. Dan maar de klimmen op soeplesse omhoog rijden. En proberen de kramp eruit te knijpen. Het was zwaar en ik had me voorgenomen dat bij de volgende doorkomst toch echt de bel moest luiden voor de laatste ronden. Anders zou ik mijn fiets aan de kant gooien!

De bel ging. En het was de laatste ronden overleven. Halve wegen kwam ik in mijn afdaling Bart nog tegen die op zijn beurt aan het klimmen was. Zijn aanmoediging deed me goed en ik zette nog even aan. Net voor de eindstreep kwam Bart me nog net voorbij. Hij had ??n ronde meer gereden en ving me op bij de Finish. Pfff… wat was dit zwaar. Maar oww zo mooi! Als 107de kwam ik over de streep. Ik had mijn doel bereikt.. Uitrijden van de race en genieten tussen de pijnmomenten door!