De woensdag voor de race-day een heerlijke dag getraind in het Belgische Coo om wat te klimmen, hardheid op te doen en langere tijd op de fiets te zitten. Onder het genot van een zomers aandoend zonnetje gelijk ook de eerste modder van het jaar op de onderbenen gevoeld. Een perfecte voorbereiding op de eerste bergrace.
4 dagen van relatieve rust later stond de eerste bergrace op het programma. Mijn zinnen had ik gezet op een plek bij de eerste 50. Zoals ik in mijn voornemen voor dit seizoen schreef:
?De bergraces staan er ook weer bij. Altijd erg leuk om te kunnen concurreren met elite en gesponsorde rijders. Ik hoop hierbij op een plek bij de eerste 20%. Deze wedstrijden zijn slopend voor het materiaal, dus om de doelstelling te behalen is ook een portie geluk nodig.?
De klok werd verzet dus dat was om 8 uur onder de wol kruipen. Voor de zekerheid de wekker van mijn telefoon om 5 uur gezet. Ik zou er om 7 uur uitmoeten, maar in het geval dat mijn telefoon automatisch de klok zou verzetten dan zou ik zeker op save spelen.
Zonder al te veel stess in slaap gevallen en de volgende ochtend een heerlijk ontbijt naar binnen gewerkt. De bus van vanboxel werd op tijd voorgereden door teamgenoot Robin-Jan. Met z?n drieen is de wedstrijd uitgebreid voorbesproken in de 1,5h durende reis richting Wageningen.
Net te laat aan de start zorgde ervoor dat ik niet volgens startnummer opgesteld stond maar rond de honderste plek stond. Geen probleem 2,5 uur de tijd om me naar voren te rijden of naar achteren te laten rijden. Daar waren genoeg rijders te vinden die gebrand waren om ook een mooie klassering te rijden.
In de startlus draaide we massaal het losse zand in. Degene voor me ging over het stuur en het ging te snel om te ontwijken, enige optie was er dwars overheen om daarna toch nog zand te happen. 3 weken eerder leerde ik dat elke seconde dat je langer naast je fiets ligt de kans groter maakt dat je de groep waarin je fietste niet meer terugziet. Toen lag ik op het asfalt, ditmaal in het zand. Pure trainingsrogressie dus.
In de eerste ronden nog 3 man onderuit zien gaan. Allemaal in de groep waarin ik reed. Een heuse afvalrace maar niet zoals ik van tevoren gedacht had. In de derde ronde zat ik er totaal doorheen. We reden nog niet eens een uur en ik zat al stuk! Vergeten wat voor pijn dat zo’n wedstrijd kon doen. Tijd dus om te herstellen en bij de groep te blijven waar ik reed. Goed blijven eten en drinken en op het einde er nog een klap op geven. Om genoeg te kunnen drinken had ik 2 bidons meegenomen maar in de valpartij bleek ik er 1 verloren te hebben. Op 1 bidon zou ik de wedstrijd niet uit gaan rijden, gelukkig had ruud een kratje geslagen naast het parcours met een reserve bidon. Thumbs up mate!
Nog drie ronden te gaan, tenminste dat was wat ze omriepen. Een ronde later zag ik bij de meet een bord met het getal 2. Nog steeds twee ronden dus. Het goede nieuws was dat ik net bij mijn doorkomst hoorde dat ik bij de eerste 50 zat. Dit gaf een enorme boost! Ik zat achter een rijder uit het centurion racing team, deze had een mooi tempo en ik kon volgen. Halverwege op een klim bleek ik nog zoveel over te hebben dat ik weg ben gereden. Vanaf dat moment begon voor mijn gevoel de individuele tijdrit. Zo goed als sprinten van boom tot boom, klim tot klim, bocht tot bocht (die er heerlijk bij waren komen te liggen). De kramp begon op te zetten maar ik bleef opschuiven op de ranglijst. Bij de een na laatste bocht had ik nog 2 rijders in het vizier. Aanzetten, sprinten, inhalen en in volle vaart door de laatste bocht het asfalt op. Ik lette of ik een schaduw op het asfalt zag maar dat was niet het geval. Toch nog 2 ingehaald! Nee toch niet, daar is hij! Net 20 centimeter te kort gekomen. Dit leverde een 46e plek op.
Geheel volgens planning in een sterk en vooral omvangrijk startveld. De 8 ronden over 70 kilometer bleken zeer vlak te zijn; varierend van 19.47 tot 20.27. De conditie is dus prima. De komende weken vooral nog werken aan kracht en hardheid. Rondjes Dorst en klimtrainingen in de mooiere omgevingen dus!
