Classique d’alphen: 26 februari 2012
Ruud



Een wedstrijdje in de achtertuin. Dat was de Classique d’alphen. Veel tijd om te trainen had ik niet, dus dit zal voor mij een intensive duurtraining worden. De dag van te voren had ik samen met Bart nog even ingereden op het parcours en de zandklim een aantal keer geoefend. Het lag er als een racebaan bij en het weer was ook nog eens behaaglijk! En omdat het een thuiswedstrijd was stonden er ook veel bekende langs het lint. Extra leuk dus.

We waren in de ochtend al vroeg op de fiets naar het parcours gereden. Even lekker intrappen, wel zo fijn. We hadden dan ook tijd genoeg om ons nog in te schrijven en een halve ronden warm te rijden. Geen hele ronden want anders konden we achteraan starten. Dat was wel de les die we hadden geleerd van vorig jaar. Snel starten en binnen de 2 uur over de meet komen was het doel.

De start was weer eens massaal. 300 man in het startvak reden na een wazig startschot de grasklim op opweg naar de eerste versmalling. Ik vertrok samen met Bart van de tweede rij. Dus het eerste stuk was goed door te komen. Ik merkte al wel snel dat het tempo echt nog te hoog voor me was. Ik mocht net een week kracht zetten na mijn operatie. Dus liet ik snel en tempo een beetje zakken om een wiel uit te zoeken waar ik me aan vast zou bijten. Na een horde bikers voorbij te hebben moeten laten gaan had ik een wiel gevonden. Nu was het zaak om bij te blijven. Dit ging een aantal ronden goed. Tot de een na laatste ronden. Kramp in de boven benen maakte snel een einde aan het tempo wat ik reed. Zeker bij alle kleine klimmen die het prachtige parcours rijk was. Vooral het stukje lopen bij waterkant deed me pijn en was niet bevorderlijk voor de kramp. Ik dacht nog even aan afstappen, maar wist dat idee snel achter me te laten.

De laatste ronden waren dan ook tandvlees werk. De kramp nam de overhand en liet bij ieder klimmetje fanatiek van zich horen. “Blijven draaien”, “Blijven draaien” dat waren de woorden die de laatste ronde door mijn hoofd dwaalde. Net voor de finish kon ik nog wat energie bij elkaar schrapen en voor de streep pakte ik nog een plaatsje. Daarna snel omgekeerd en aan de kant bijgekletst met Bart, Robin-Jan en bekende die kwamen aanmoedigen.

Uiteindelijk was ik met net iets minder dan 1 uur en 59 min als 175ste over de streep gekomen. Doel dus bereikt! Maar wat was ik vergeten hoe pijn wedstrijd rijden kan doen. Gelukkig werd dit helemaal gecompenseerd door het voldane gevoel nadien. Het was een mooi dagje!