Nog geen twee weken geleden kwam Bart aanzetten met de Wedstrijd van Landgraaf. Leuk om mee te pakken als voorbereiding op de bergrace in Lunteren. Ik twijfelde nog even om mee te doen maar alleen langs de ski helling omhoog rijden vond ik eigenlijk al wel een mooie uitdaging om eens mee te maken! Dus toch maar weer de stoute schoenen aangetrokken en me ingeschreven voor de Funklasse van Zaterdag..
De dag bleken we niet beter uitgezocht te kunnen hebben. Toen ik naast mijn bed stapte was de zon al aardig zijn best aan het doen. En dat zou de rest van de dag niet anders zijn! Omdat we zelf pas om kwart voor 4 hoefde te starten hadden we het plan om optijd aan te rijden en zo de Masters nog aan het werk te kunnen zien. Na een stevig ontbijt de auto ingeladen en de navigatie ingesteld richting de witte wereld. Mooi optijd voor de start van de Masters kwamen we aan. Even nog snel wat gegeten en niet veel later volgde het startschot al. Daarna de trappen van de Steenberg beklommen om nog wat foto’s te kunnen schieten van de mountainbikers die zich aan het moe maken waren. Al snel was duidelijk dat de klim wel erg lasting was en een bepalende factor speelde in de wedstrijd.
Kortom snel weer naar beneden en de fietskleding aan om warm te gaan rijden. Na wat op het terrein rond te hebben gereden mochten we na het finishen van de Nieuwelingen de ronde nog snel verkennen. En damn.. wat was die pittig. De klim was net een muur en de afdaling bestond uit veel steile bochtige stukken vol met drops en kombochten. Dat klimmen ging me wel redelijk af, maar laat die drops en kombochten in de afdaling nou net niet mijn ding zijn! Dat beloofde nog wat voor de wedstrijd. Na het inrijden snel naar het startvak waar iemand van de organisatie ons vroeg of we de lange klim wel wilde meenemen in de ronden. De Nieuwelingen hadden het met het warme weer erg moeilijk en namen halve wegen de klim een afkorting. Daar waren we natuurlijk niet voorgekomen en we besloten de klim er gewoon in te houden. Wat was n.l. nog mijn beste troef.
Om 10 voor 4 klonk het startschot. Het lukte me om vlak achter onze Bart de startklim op te rijden en wat plaatsjes mee op te schuiven. Halve wegen de klim moest ik helaas 3 man voorbij laten gaan. Auw.. wat deed die klim pijn zeg. De eerste steile afdaling ging vervolgens voor geen meter en ook het oprijden van de eerste stuk single track ging niet bepaald vlekkeloos. In dat rondje moest in nog 3 man aan me voorbij laten gaan waardoor ik als 10 de over de eerste doorkomst kwam. Gelukkig kon ik op de klim langs de hal weer een plaatsje naar voor opschuiven om vervolgens vrij snel bij het achterwiel van de nummer 9 uit te komen. Ik zag aan hem dat het niet zo lekker liep en hij had nogal last van zweethanden. Zij tempo zwakte steeds wat meer af. Op een kort klimmetje kon in ook zijn positie overnemen om in het stuk wat volgde een gaatje te slaan. De afdaling met de kombochten ging me steeds beter af en ik begon ze zelfs haast leuk te vinden.. Het moest niet gekker worden.
De ronde die daar op volgde probeerde ik wat rustiger aan te doen en mijn hartslag iets te laten zakken. Ik betropte me erop dat ik de tijd had om iedereen te bedanken die aan stond te moedigen en kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen om op de klim langs de hal even het stijging percentage op mijn kilometer teller te bekijken. Pfff.. 21%.. En dat met een hardslag van 180 die niet echt wilde zakken. Iedere keer kwam er een klim aan die roet in het eten gooide.
Bij de bel van de laatste ronde mezelf nog even kwaad gemaakt en het lukte me om het gas er nog even goed op te gooien. Ik kon de man voor me n.l. al zien op de lange klim. Het gat werd steeds wat kleiner en op de bochtige afdaling reed hij nog maar een paar bochten voor me. En sprint na de eindstreep mocht alleen niet baten en kwam als 8ste over de meet. Ik was erg tevreden met mijn top 10 notering en een ervaring rijker!
