De Witte Wereld 1 in Landgraaf. Dat was het decor van wat twee bijzondere Dynasys MTB wedstrijd zouden moeten gaan worden. De overnachting in het Snowworld hotel was nog snel even geregeld. Het parcours liep er namelijk omheen, makkelijker kon het niet!
Op zaterdag was de wedstrijd pas om half 5. Ruim genoeg tijd om de wekker nog een aantal keer te snoezen. Van 12 tot 2 was er de gelegenheid om het parcours te verkennen. Dat leek ons wel een goed plan. Van voorgaande editie was mij nog bijgebleven dat het nogal een technisch parcours was. Aangekomen in Landgraaf bleek het inderdaad een goede beslissing te zijn. De regen van afgelopen dagen hadden de klim langs de skihal omgetoverd tot een spekgladde klim. Uit luiigheid had ik mijn Belgische modderband van Arnhem nog achter op de fiets liggen. Al had ik stiekem toch wel een beetje zien aankomen dat we ook dit weekend de fiets niet schoon hielden. Ik probeerde dit idee alleen te onderdrukken, was namelijk net weer een beetje bijgekomen van de kou in Arnhem.
Het eerste verkenningsrondje ging behoorlijk waardeloos. De parcoursbouwers hadden hun best gedaan om weer een aantal technische uitbreidingen aan het parcours toe te voegen. En met de modder en de blubber was het mij net iets te technisch. Ik moest een aantal keer van de fiets af en had vaak het gevoel van: Oeps.. dat ging net goed! Tractie kon ik totaal niet vinden en vooral de laatste afdaling voor de finish was een uitdaging op zich. Bart had nog zijn droogweer setup op de fiets liggen en gleed achter geregeld weg. Tja een Furious fred houd niet bepaald van zand vermengt met water. Snel naar de auto dus om reserve wielset erin te gooien met behoorlijk meer nop en nog maar eens proberen. Deze keer liep het al iets beter en hoefde nog maar een paar keer uit te klikken. Wel even zo goed voor het zelfvertrouwen.
Rond 2 uur kwam ook Patrick aangereden bij de Witte Wereld. Hij debuteerde deze wedstrijd in onze Teamkleding! Bij de Streetrace in Goirle nog de directe concurrent van Bart maar vanaf nu dus uitkomend voor hetzelfde Team. Na samen warm te hebben gereden en nog wat te hebben gekletst met oude bekende die vorig jaar ook meededen was de start alweer naarbij. Opstellen in het startvak dus en wachten op het startschot. Nouja.. het fluitje. Nog 5 min tot de start? Van mij mag het nu al wel starten! Het was inmiddels alweer begonnen met regenen. Dus stilstaan was niet echt bevorderlijk voor het moraal en de spieren. Toen ging de stopwatch omhoog en een paar seconden later waren we vertrokken. Samen met Bart had ik een kop start. Patrick vertrok vanaf rij 3. Ik liet me wat terugzakken zodat Patrick makkelijk kon passeren om daarna weer in zijn wiel te kruipen. Het was wat dringen voor de klim. Iedereen wilde in dat ene spoor gaan rijden wat nog net wat minder blubberig was als de rest van de helling langs de skihal. Wat eigenlijk een harde grindklim moest zijn was nu een ware blubberbaan. Patrick moest ik al vrij vlug laten lopen, mijn hardslag wilde niet omhoog en mijn knie had er ook weer geen zin in vandaag. Dan maar op eigen tempo ophoog. Na de eerste ronden wist ik het helemaal zeker. Het gaat hem vandaag niet worden. De vermoeidheid zorgde ervoor dat ik niet helemaal scherp was en me niet maximaal kon inspannen. De klimmen liepen voor geen meter. Kracht zetten met mijn knie wilde niet. Ik moest op souplesse omhoog. Het was flink glijden, maar gelukkig had iedereen daar last van. De laatste twee ronden heb ik mijn voorganger bijna heel de tijd in het vizier gehad. Ik hoopte hem nog voor de streep te kunnen pakken. Op de vlakke stukken reed ik naar hem toe. Hij had duidelijk last van de modder die daar lag. Maar op de klimmen reed hij net een kransje hoger omhoog en pakte daar telkens weer de meters die hij nodig had om me voor te blijven.
Net toen ik dacht nog een ronden te moeten rijden werd ik al afgevlagd. Mijn wedstrijd zat erop. Ik kwam als 10de over de streep. Het liep voor geen meter. Weer last van de spier in mijn rechter knie. Links voelde hij ook niet lekker aan. Hardslag wilde niet echt boven het omslagpunt waardoor ik eigenlijk een intensieve duurtraining heb gereden in plaats van een echte wedstrijd. Was het dan toch de vermoeidheid? Overbelasting van mijn knie? Te weinig techniek voor deze omstandigheden? Ik denk alle drie een beetje. De wedstrijd van Zondag heb ik uit voorzorg maar niet meegereden. Nog 4 keer die klim op, dat wil ik mijn knie nu niet aandoen. Rusten dus en toewerken naar de volgende Bergrace. En maandag als eerste naar de Fysio!
