Nog maar een aantal weken geleden werd me gevraagd of ik mee wilde rijden met de Doortrappers 2 bij de ploegentijdrit. Die eer was te groot om daar nee op te zeggen. Hoewel de tijdrit dit jaar wel een maand eerder uitviel als in 2011 zouden we er het besten van gaan maken!
Veel tijd had ik niet gehad om met de wielergroep te trainen. Wel een aantal keer de woensdagavond rit meegereden, maar het was er bij mij nog niet van gekomen om bij de snelle groep aan te haken. Het slechte weer van de laatste weken zorgde ervoor dat er ook nog een aantal ritten tussen uitvielen. Dus een optimale voorbereiding zat er helaas niet in. Gelukkig was mijn basis vanuit het mountainbike wel redelijk. Alleen aan de snelheid was ik nog niet echt gewend.
Tijdens de wegtrainingen met Bart had ik wel een aantal keer de viaducten kunnen oprijden in zijn wiel. Dat ging dan al snel tegen de 50km/uur als meneer er zin in had. Dus met het aanzetten zou het wel redelijk goed zitten. De weken die resteerde voor de tijdrit stonden er vooral korte intensieve MTB wedstrijden op de planning. Met als uitzondering de bergrace in Arnhem net de week ervoor. 2.5 uur fietsen in de regen met 7 graden, daar was mijn lichaam niet blij mee. De woensdag voor de tijdrit nog een keer met de gehele tijdrit groep geoefend. En het draaide opzicht best lekker zo voor de eerste keer samen. Maar mijn knie?n voelde niet echt lekker.
De start was op zaterdag rond 3 uur. Om kwart voor 2 zouden we bij caf? “Dun Door” verzamelen om vanuit daar warm te gaan rijden. Onze Bart mocht, met de Doortrappers 1, zijn kunstje al om 1 uur laten zien. Ik kon ze dus nog net gaan aanmoedigen en wat foto’s maken voor het nageslacht. Daarna snel de fiets op om zelf te laten zien hoe hard we de tegenwind konden trotseren. Want de wind.. Die was duidelijk aanwezig deze middag!
Met redelijk warme spieren en ontdaan van onze eerste adem stonden we om iets over 3 te wachten op het startsein. Paf.. Weg waren we. De trein werd door Bas Cornelissen op vaart gebracht. De eerste ronden liep vrij aardig, maar ik wist wel dat de wind vandaag niet mijn vriend zou gaan worden. Ik had mezelf voorgenomen om tijdens de tijdrit wat te sparen voor ‘t Hart van Gilze, ??n dag later. Dat zat er alleen niet in. De hartslag ging al in het eerste rondje over het omslagpunt. In de tweede ronde hadden we wat oponthoud door een boer die het nodig vond om de helft van de weg te blokkeren met 7 ton staal. Creatief konden we daar omheen sturen maar het verspilde weer wel de nodige energie. De laatste ronde probeerde we er alles uit te halen. Maar iedereen zat al aardig tegen zijn grens aan. Snel doordraaien dus. Zelf had ik het ook erg lastig om bij te blijven. We draaide de bocht door naar de finish en vanuit het laatste wiel zette ik mijn tanden op elkaar voor een sprint naar de finish. We klokte af met een gemiddelde snelheid van 37,88 Km/uur. Goed voor een 18de plaats van de 28 deelnemende groepen.
Ik had de ziel uit mijn lijf gereden. Het liep niet lekker. Toch de kou van Arnhem of gewoon niet gewend aan deze snelheid.. Ah.. ik heb mijn racefiets nog maar 10 maanden. Een ding was wel zeker. Mijn startbewijs van ‘t Hart van Gilze ga ik dit jaar niet afhalen. Die laat ik mooi liggen voor 2013. Dat moet maar mijn jaar worden!
