Soms zit er een gigantische kloof in verwachtingen en resultaten. Dit was vandaag zeker het geval bij de paasbike in Nieuwkuijk. Ik hoopte vooraf op een podiumplek maar nog sneller dan Tom Boonen gisteren reed kon ik die verwachting al laten varen.
We verwachtte dat het droog zou blijven. Tijdens het inrijden was elk klimmetje aardig te doen met de furious freds. Het parcours was wel wat nattig maar echt modder lag er nog nergens. De vooraf veel besproken rockgarden heb ik tijdens het inrijden 1x genomen maar voor mijn gevoel verloor ik minder met het nemen van de chickenway dan wanneer ik 1x ten val zou komen op dit stuk.
Met startnummer 77 zou het een aardige inhaalrace worden. Tijdens de eerste paar minuten van de wedstrijd bleek dat de startlus voor mij toch te kort was. Ik had me voorgenomen om snel te starten en dan hopen dat we voorin konden geraken voordat de singletracks kwamen. De eerste en tweede fuik zorgde al voor oponthoudt waardoor het zicht op de kop van het veld eigenlijk gelijk al weg was. Op de rechte stukken kon ik inhalen maar daarna draaiden we het technischere stuk op in de bossen en was inhalen onmogelijk. De gaten die ontstonden waren gelijk enorm. Eerlijk gezegd was het moraal toen al weg. Maar nog meer dan rijden voor een eindnotering rijd ik toch voor mezelf dus doorgaan en niet zeiken en zaniken.
Daarna begon door de motregen het parcours steeds gladder te worden. Ik kwam aardig in mijn ritme maar de korte klimmetjes waren zo glad dat ik continu uit moest klikken en rennend naar boven moest. Ook dit kostte weer enorm veel tijd.
Laatste rondje! Het zou voor mij nog wel langer mogen duren! Een uur is vrij kort vergeleken met de bergraces. De twee die voor me reden kon ik goed bijhouden tot we weer wat klimmetjes voor de kiezen kregen. Weer uitklikken, weer een gat laten ontstaan, niemand achter me dus ik koos eieren voor me geld. Ik dacht ook dat ik het rechte stuk naar de finish opdraaiden maar het bleek dat ik nog 2 km moest. Het eerste deel hiervan waren vooral rechte stukken dus ik draaide het gas vol open. Net voor een 180graden bocht haalde ik de twee coureurs in. Tactisch in de remmen om bij het uitkomen van de bocht vol aan te gaan. Er ontstond een gat die groot genoeg is om ze ook op het technische gedeelte voor te blijven.
Echt een wedstrijd met 2 gezichten. Technisch met venijnige klimmetjes in het bos en daaromheen rechte stukken. Goed, een verhaal vol excuses. Soms zijn het niet alleen de benen die het moeten doen. Lag het dan helemaal niet aan mezelf? Natuurlijk wel, een gigantisch stomme bandenkeuze en technisch is er ook nog wel werk aan de winkel. Leermoment 1.0. Snel vergeten en op naar de Kellerwald marathon!
