De bergraces zijn een reeks van vier. Deze keer stond de derde van die reeks op het programma. De eerste heb ik helaas moeten missen omdat ik me simpelweg niet had ingeschreven en uberhaubt nog niet wist dat de bergraces bestonden. De opzet van deze editie in Oosterbeek was dezelfde als in Arnhem. Ik wist dus al wat me te wachten stond.
Juist hierdoor zal ik deze keer minder hebben geslapen. Vooral de ketting van de vorige keer baarde me zorgen. Op welke manier dan ook, ik zou deze wedstrijd uitrijden, desnoods steppend. We waren weer prima op tijd, wat ervoor zorgde dat we de auto in buurt van de start konden parkeren. Juist vandaag was dat wel lekker omdat het regende.
Ik ben absoluut geen warm-weer-rijder maar dit weer was ook weer een beetje overdreven. Samen met Ruud ingeschreven, warm gereden en een paal de grond in geslagen waar we het kratje met bidons op konden zetten. Deze keer had ik Ruud immers niet die de bidons zou aangeven. Hij reed zelf mee.
Om half 10 de start. Startte ik in Arnhem met startnummer 221, deze keer was dat 113. De tactiek van deze wedstrijd was los van het uitrijden ook snel starten, 1 ronde de turbo erop en dan zoeken naar een rijder met mijn tempo en daarin vastbijten en overleven. Omdat ik minder rijders hoefde in te halen om voorin het veld te geraken ging de start ook prima.
Ik zat al snel bij de eerste 40 op de eerste stijle klim, welke twee keer bedwongen moest worden. De rest van de wedstrijd was redelijk saai. Diegene die voor me reden waren te snel, diegene achter me te langzaam. Door al het opspattende modder had het verder toch weinig zin om achter iemand te gaan hangen.
Veel modder dus en een parcours wat voor mijn gevoel niet echt liep; dacht ik dat we rechtsaf moesten dan was dat linksaf. Een bocht middenin een afdaling die ik 2 keer heb gemist en de derde keer ging het niet veel beter want toen eindigde ik met mijn fiets bovenop me.
Daarna ging het beter. Ik kon me vastbijten in de rijder voor me en ik vergat de strijd met het parcours en begon aardig de ideale lijn te rijden. In ronde 4 ging het schakelen niet helemaal zoals het hoorde, na een snelle check bleek dat mijn snelspanner uit de ogen was geraakt. Ik was dus eigenlijk met een wiel aan het fietsen die zich niet meer in mijn frame bevond. Snel gefixt (hulde aan de SNELspanners) en verder getrapt. Het eerste deel van de tactiek was prima geslaagd maar het tweede deel zorgde ervoor dat mijn lichaam het zwaar te verduren kreeg.
Uiteindelijk kwam ik net na 147 minuten in de vijfde ronde over de start/finish. Dit betekende dat ik dus nog een rondje moest terwijl ik voor mijn gevoel aan het laatste rondje bezig was (het gaat niet om aantal rondes maar om de 150 minuten). Je doceert dus op de 150 minuten en het blijken dan uiteindelijk bijna 3 uur te zijn. Het verval tijdens deze laatste ronde was dan ook anderhalve minuut.
In de laatste rondes zat er 1 biker continu in de buurt. Ik had me voorgenomen om deze uiteindelijk nog in te halen. Mijn lichaam was hier 100% op tegen. In de laatste ronde kreeg diegene kramp in de bocht die ik al een aantal keer had gemist. Uiteindelijk heeft deze bocht het toch nog goed gemaakt met me en finishte ik als 48e van de 144. Tussen de teamrijders gefinisht en geen chainsuck (het kleinste blad ook stug niet gebruikt), dus zeer tevreden. Het laatste zandkorreltje zou ik de volgende dag in mijn linkeroog terugvinden.
