Zondag 4 september. De wekker gaat weer om 6 uur. Deze ochtend merk ik toch wel heel erg goed dat ik de afgelopen tijd wat te vaak ben gaan stappen en iets te weinig rust heb gepakt. Toch heel erg goed geslapen en dat geeft wel aan dat het nieuwe er nu onderhand wel af is van het wedstrijdrijden. Het doel was om bij de eerste 50 te eindigen, zou ik dit vandaag kunnen waarmaken?
Daarbij komt ook nog dat er weinig op het spel staat. Ik doe niet meer mee voor het totaalklassement door mijn gebroken ketting in de tweede wedstrijd en het missen van de eerste. Het doel was dus om met beperkte voorbereiding bij de eerste 50 bikers te eindigen. Dit zou een goed gevoel zijn voor het komende seizoen waar dit toch wel minstens mijn doel wordt. Dit zal betekenen dat ik dan wel constant tussen de teamrijders moet eindigen, maar zonder een ambitieus doel kom je ook niet veel verder.
Om half 9 konden we inrijden op het parcours in Lunteren. Het viel gelijk op dat dit net als in Landgraaf toch een wat technischer parcours was dan de andere parcoursen. Vooral de afdalingen met diep los zand waren erg tricky. Wel hulde voor de parcoursbouwer, want werkelijk alles zat er in. Behalve dan een rockgarden, maar die hebben we dan weer in Zoetermeer.
Om half 10 stonden we te wachten op het startschot. Het parcours was nog niet vrijgegeven waardoor we 3 minuten vertraging hadden. Dit was ook gelijk de tijd die het verschil maakte tussen droog en nat starten. Binnen 5 minuten was heel het parcours omgetoverd in een modderpoel. Het zou in ieder geval dan weer geen stofwedstrijd worden.
De start ging over een groot grasveld. Dit stuk zuigde enorm aan de banden en ook was het niet overal effen. Ik stond bij de start aan de linkerkant, precies de kant van alle binnenbochten en hierdoor kon ik vrij snel naar een goede positie opschuiven. Toen we het eerste zandpad in gingen waren hier al aardige plassen gevormd. Ik koos 2 keer het verkeerde pad waardoor ik wat plekken moest prijsgeven.
De eerste ronden werd er veel gevloekt en nog meer geergerd. Dit kwam door de vele stijle klimmen. Als een renner stilviel, moest heel het peleton afstappen. Hectisch dus. Na de eerste ronde bleek ik later al 38e te liggen. Op deze positie zou ik later ook eindigen, dus alles bij elkaar was het een goede start.
Na de eerste ronde heb ik mijn hartslag terug laten zakken in de hoop dat er uiteindelijk nog wat over zou blijven voor de laatste ronde. In de tweede ronde kwam ik erachter dat ik een bidon verloren was. Ik moest dus zuinig aandoen met het water totdat ik weer langs de verzorging kwam en een nieuwe bidon kon nemen. Het parcours leende zich er sowieso niet voor om geregeld te drinken en op tijd te eten, ook weer niet zo mijn ding.
In de rondes daarna kwam ik er al snel achter dat het al lang geleden was dat ik in de modder heb gereden. De raceking had moeite om de grip te behouden en zelfs de nobby nic als voorband liep soms aardig vol. Veel stuurfoutjes zorgde ervoor dat ik elke keer de aansluiting miste op voorgangers of inhalers. Toch haalde ik zelf ook af en toe nog wat renners in die te hard gestart waren.
De afdalingen liepen lekker, overal kwam ik fietsend onder. Pas in de een na laatste ronde merkte ik dat de vermoeidheid toesloeg en vloog ik over het stuur heen. Mijn fiets kwam daarna weer over mij heen. Ik kon in de val mijn fiets weer vastpakken, voorkomen dat hij tegen de boom zou vallen, snel weer opstaan en doorfietsen. Aardig spectaculair voor het publiek en veel tijd was er niet verloren. De laatste ronde zou ik deze afdaling maar lopend nemen.
In de laatste ronde bleek ik weinig meer over te hebben. De benen konden nog wel wat aan maar ik was zelf aardig uitgeput door iets te weinig eten, drinken en ook slaap. In de eindsprint had ik nog een positie kunnen opschuiven. Door de uitputting was mijn ketting op het kleinste voorblad terecht gekomen, tijdens het opschakelen voor de eindsprint werd de kettinglijn te schuin en aanzetten zou weinig zin hebben. Achter me zat niemand en rustig heb ik de laatste meters uitgereden.
Door alle tegenvallers was ik de hoop op een goede positie verloren. Bij thuiskomst bleek ik echter als 38e over de streep te zijn gekomen. Dit was dus dik boven de verwachting die ik had. Het nadeel van de bergraces vind ik dat het veld zo groot is dat je positie onoverzichtelijk is. Wat dat betreft is het starten in verschillende categorie?n fijner, zoals bijvoorbeeld in Landgraaf het geval was en straks ook weer in Zoetermeer zal zijn. Leuk is dan natuurlijk weer wel om je te kunnen meten met de teams, dus op naar de edities van volgend seizoen dus! Nu wordt het weer toewerken naar de seizoensafsluiter in Zoetermeer.
