De zenuwen lieten van zich horen de ochtend voor het kampioenschap van Gilze en Rijen. De eerste wedstrijd op de weg, de eerste wedstrijd met bekend publiek en de eerste wedstrijd waar ik niet om 6 uur mijn bed uit hoefde.
Ik vroeg me sterk af of ik het wedstrijdtempo bij zou kunnen benen en of dat bochtenwerk wel voor mij besteed was. Om hier een antwoord op te krijgen heb ik de dag van tevoren achter de auto getraind (in de stromende regen). Het tempo ging lekker, de bochten zeker niet. En dan weet je dat je de volgende dag met 40 kilometer per uur over de klinkers een bocht omgaat met wielrenners links en rechts van je en dat ook nog eens op bandjes van maar amper 3 centimeter breed. Het zou mij benieuwen.
Om half 1 verzameld bij D?n door en gezamenlijk vertrokken naar Rijen. Ingeschreven, rugnummer bevestigd, ingereden en opstellen voor de start! Geen fluitje, geen vooraankondiging dat de start nog maar een minuut zou duren. Alleen maar een droge; Jullie kunnen starten. Voor ik het besefte was de wedstrijd al op gang.
Omdat het mijn eerste wedstrijd was, heb ik alle goede adviezen ter harte genomen. Ik moest in ieder geval bij de top-10 blijven en het tempo in het begin lag veel hoger dan op het einde. Met die adviezen moest ik het zo?n beetje doen. Door het eerste advies zat ik continu op de tweede, derde of vierde plaats in het peleton. Ik merkte dat de wedstrijdervaring nog totaal niet aanwezig was. Overal op reageren, na de bocht afgeven, teveel kopwerk, allemaal leerpunten.
Dit kopwerk heeft er wel voor gezorgd dat we enkele ontsnappingen hebben teruggehaald waar uiteindelijk een ontsnapping uit voort kwam waar een teamgenoot in mee zat.
Op de helft van de wedstrijd merkte ik dat het fijn is als er bekend publiek is. Je lichaam schreeuwt om opgeven omdat je al een half uur op zo?n beetje je maximale hartslag hebt gereden maar je kop heeft hier weinig boodschap aan. Het tempo ging niet omlaag dus ook mijn hartslag niet. Bartje (een teamgenoot) kwam langszij en gaf me het advies om eigen tempo te gaan rijden. Er zat toch een teamgenoot in de kopgroep dus ik vond het ook wel gezegend. Ik heb me wat terug laten zakken, ben wat op adem gekomen. Toen er nog 2 ronde?s te gaan waren ben ik weer vooraan gaan rijden. Het plan was om in de laatste ronde bij de bochtenreeks vooraan te zitten, zo hard mogelijk door de bochten te gaan en op het rechte stuk te kijken wat er nog in de benen zat.
Ik kwam als eerste het rechte stuk op, probeerde te versnellen maar er zat te weinig meer in. 2 man kwamen uit mijn wiel over me heen en uiteindelijk zorgde dit ervoor dat ik 7e ben geworden. Dit bracht me 2 flessen wijn en een kaarshouder op. Voor de eerste wedstrijd ben ik erg tevreden. Veel werk gedaan, gelukkig ook voor het team, en in de top 10 gefinisht. De gemiddelde snelheid was 39,3 km/h. De gemiddelde hartslag was 183 en we hebben er zo?n uur over gefietst.
Op naar het hart van gilze: Wat minder kopwerk (of juist meer, het is maar hoe je het leest), het juiste wiel vasthouden en ik hoop dan op een top 5 notering. Met de ploegentijdrit van de vorige dag zal het hier dus vooral veel op verstand rijden worden.
