Na zo?n twee maanden zonder wedstrijd vandaag voor het eerst weer een rugnummer op kunnen spelden. Altijd spannend na zo?n voorbereidingsperiode hoe dat de vorm zou zijn. Zeker omdat ik deze winter vooral veel uren heb gemaakt en weinig op hoge hartslagen heb gereden. Toch een andere aanpak dan vorige winter. Vooral ook omdat er meer wedstrijden op de planning staan en dus de basis belangrijker is.

In 2012 zijn er 400 fietsuren voorbij gevlogen en heb ik meer dan 10.000 km asfalt, klinkers, kasseien, modder, grind, zand onder me voorbij zien vliegen.  Qua prestaties waren er hoogtepunten, dieptepunten, succesfactoren en verbeterpunten. Wat deze waren en wat de plannen zijn voor het seizoen van 2013?

Net voor de feestdagen begonnen, op de 22e zou mijn crosser voor het laatst modder zien dit seizoen. Na deze cross zou het opbouwen richting het nieuwe seizoen weer kunnen beginnen. Jammer genoeg had mijn schakelmechanisme de geest gegeven. Door de goede en persoonlijke service van Van Boxel Tweewielers Gilze was dit op tijd verholpen en kon ik mijn fout tijdens de cross van afgelopen week rechtzetten.

Door de decemberdrukte heb ik de 16e de finale in Schijf voor de WBVC overgeslagen. Ik had hier toch niets meer te zoeken nadat ik teveel crossen had gemist. Het was dan ook nooit een verplichting geweest, maar natuurlijk wel mooi om in het eindklassement vermeld te staan. Maar de losse crossen waren wel goed geweest voor de kracht, techniek en het moraal.

Ik ben geen wintermens. Totaal niet. Ik mis de competitie, het is zo’n werk om jezelf in te pakken voor een trainingsritje en het gevoel van modder op je blote onderbenen mist. Maargoed, de wisseling van de seizoenen bestaat nu eenmaal dus daar moeten we dan ook maar het beste van maken. En onder dat motto leek het me een plan om de WBVC mee te rijden (West-Brabantse Veldrit Competitie). Elke zondag 15.15, tot en met half December, 40 minuten crossen op korte technische en/of snelle rondjes.

Update: Verslag Ossendrecht toegevoegd!

Dit jaar zat het er niet in om op het gemakje een jaartje ouder te worden. Uitslapen was er niet bij, ook geen ontbijt op bed of appelkruimel taart bij de koffie.  Op mijn verjaardag moest er namelijk gewoon gekoerst worden. En nogwel de laatste wedstrijd van het seizoen. Waar kun je dat nou beter doen dan op het mooie en uitdagende parcours rond de Goudsberg van Lunteren?!

De avond voor de laatste XC vond mijn hartslag het pas om 1 uur ‘s nachts tijd om in slaap te vallen. Om 6.45 stond de wekker weer dus ik was erg benieuwd hoe de benen zouden aanvoelen op het moment dat ik de volgende ochtend uit mijn bed zou stappen. Ik had gehoord dat het parcours in Heeswijk-Dinther vooral erg vlak was dus ik had het idee dat dit me ook weleens zou kunnen liggen. Alhoewel, Paasbike was ook vlak en dat lag me totaal niet door de korte bochtencombinaties.

Het laatste wedstrijdweekend zat vol met twee wedstrijden. Vanavond stond er een wegwedstrijdje op het industrieterrein van Rijen op het programma. De ochtend daarna zou ik al om 9.15 moeten starten in Heeswijk-Dinther voor een XC op de mountainbike. Ik was niet van plan om behoudend te gaan koersen, dit voornemen zou ik toch niet kunnen volhouden tijdens de koers. Het zou dus maar afwachten worden hoe ik zou herstellen in 12 uur tijd, maar dat was een zorg voor later.